Παρασκευή 29 Αυγούστου 2008

Σύκο μαρμελάδα!

Αφού με κέρασαν ένα «βαζάκι» χειροποίητης μαρμελάδας, ανέτρεξα στα παλιά χειρόγραφα της γιαγιάς Σταθούλας… μην και ανακαλύψω την μυστική συνταγή… αυτήν «απογείωνε» το παξιμάδι από τον φούρνο του κυρ-Κανέλλου για το απογευματινό κολατσιό μου.
Έγραφε η γιαγιούλα μου…


Τα χρειαζούμενα
1 οκά σύκα (1 κιλό και 280 γραμ.)
200 δράμια ζάχαρη (640 γραμ.)
1 κουταλάκι χυμός λεμονιού.
Εκτέλεση
Καθαρίζουμε τα σύκα… τα μαλάζουμε με τα χέρια, μέχρι να λιώσουν. Βάζουμε σε δυνατή φωτιά μια φαρδιά κατσαρόλα και αποθέτουμε τον πολτό των σύκων και την ζάχαρη και περιμένουμε να δέσει η μαρμελάδα- κατά τα γνωστά. Στο τέλος προσθέτουμε το χυμό λεμόνι, να πάρει το γλυκό 1-2 βράσεις. Περιμένουμε να κρυώσει και σερβίρουμε σε αποστειρωμένα βάζα…
Η διαδικασία … περίπου… γνωστή…

Μόνο που η μαρμελάδα των παιδικών μου χρόνων
είχε και κάτι άλλο…
Προσπάθησα να το ανακαλύψω…
Δοκίμασα 1 ξυλαράκι κανέλλας…
Δοκίμασα 1 ρακοπότηρο κονιάκ…
Τίποτα…
Η καπνιστή επίγευση, που μου άφηνε η μαρμελάδα της μαμάς μου, δεν «έβγαινε» με τίποτα….!!!!
Σήμερα… επιτέλους… μου αποκάλυψε το «μυστικό» της…
1 κουταλιά σούπας βούτυρο πρόβειο
(από το καλό.. . που πούλαγε η μπακάλης)
στον πάτο της κατσαρόλας,
πριν τοποθετηθούν τα υλικά της μαρμελάδας…
Το ‘χε διαβάσει σε περιοδικό,
στα μέσα της δεκαετίας του ’60…
Δεν θυμόταν αν ήταν το «Ρομάντζο»
που αγόραζε
ή
ο «Θησαυρός» που διάβαζε
στο κομμωτήριο – κάθε Σάββατο...


update:
η μυστική ιστορία...
εδώ

Δευτέρα 11 Αυγούστου 2008

Μύδια τηγανιτά…

*αναφέρομαι στα φαιά μύδια,
που ξέρω και βρίσκω
στην αμμουδιά που περικλείεται
νότια των εκβολών του Αλφειού ποταμού
μέχρι το ακρωτήριο του Κατακώλου…

Δεν υπάρχουν αναλογίες…

Στα πολλά χιλιόμετρα αυτής της αμμουδιάς,
μαζευόμαστε παρέα,
και «σκαλίζουμε» την άμμο …

(παλιότερα τα συνέλεγαν
με «τρυγοκόφινο» ή σουρωτήρι,
τώρα πια λίγα έχουν απομείνει)

Έχουμε σε ετοιμότητα σκεύος
γεμάτο με θαλασσινό νερό.

Με όσα από τα μύδια που μαζέψαμε,
και κρατάμε «ζωντανά» στο θαλασσινό νερό,
κρίνουμε ότι καλύπτουν τον «ουζομεζέ» της παρέας,
πορευόμαστε μέχρι το πλησιέστερο μαγειρείο…

Βάζουμε τηγάνι στη φωτιά,
με μικρή επίστρωση λαδιού
και αφού «κάψει»,
καλύπτουμε την επιφάνεια με τα μύδια.
Όταν έχουν ανοίξει τα κελύφη,
σβήνουμε με χυμό λεμόνι,
περιμένουνε να πάρει μια βράση
και σερβίρουμε σε πιατέλα.

Επαναλαμβάνουμε την διαδικασία
μέχρι να τελειώσουν τα μύδια…

Αφού έχουμε γευθεί τον μεζέ
με ουζάκι ή τσιπουράκι
και έχουμε πεινάσει,
πορευόμαστε δυτικά του ακρωτηρίου,
να μαζέψουμε πεταλίδες
για μακαρονάδα…..



Μυστική ιστορία εδώ